Από το... "Λαλάκης ο εισαγόμενος" στο... "Αγοράζω Ελληνικά"! Μια άλλη άποψη.
25 και κάτι χρόνια μετά, στη σύγχρονη(;) Ελλάδα τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει. Από το "Παφ! και τάληρο" του Λαλάκη καπου στα 80's, στις τωρινές προσπάθειες για κατανάλωση των εγχώριων προϊόντων... Εντάξει, ξέρουμε ότι θα δυσαρεστήσουμε κάποιους, αλλά μερικές φορές είναι πιο χρήσιμο να πας κόντρα στο ρεύμα.
Ναι, οι εποχές τότε ήταν πιο αγνές και πιο γραφικές. Και τα κίνητρα του... Λαλάκη επίσης. Τώρα γιατί η δεκαετία του 80 και οι επόμενες επίσης, αντί για κατανάλωση ελληνικών προϊόντων σημαδεύτηκαν από υπερκατανάλωση εισαγόμενων, διάλυση της παραγωγής στην Ελλάδα ή "βόλεμα" και συνεννόηση των επιχειρήσεων-ολιγοπωλίων που συνέχισαν να παράγουν εδώ, δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσει κανείς. Ποιός θα περίμενε άλλωστε ότι οι διαφημίσεις θα αναπλήρωναν το σχέδιο (που δεν είχαμε) και την παιδεία (που επίσης δεν είχαμε) της παραγωγής και της κατανάλωσης;
Αυτό που είναι σαφώς πιο δύσκολο να εξηγηθεί (ίσως μόνο με ψυχαναλυτικούς όρους θα μπορούσε) είναι το γιατί στην Ελλάδα επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και συνταγές που έχουν αποτύχει. Και γιατί και πάλι προσπαθούμε να ξεπεράσουμε την ανυπαρξία σχεδίου με διαφημίσεις. Και εξηγούμαστε:
Το κριτήριο για την αγορά ενός προϊόντος ή ενός άλλου πρέπει να είναι η σωστή σχέση ποιότητας- τιμής και όχι η... καταγωγή. Ψωνίζοντας με κριτήριο την Ελληνικότητα, αντί να δίνουμε κίνητρο στις Ελληνικές εταιρίες να βελτιώσουν τα προϊόντα τους και γι αυτό να τα προτιμήσουμε, τους δίνουμε το μήνυμα ότι ένα Ελληνικό σημαιάκι πάνω στη συσκευασία μπορεί να είναι αρκετό για να εξασφαλίσει πωλήσεις. Επιβραβεύουμε έτσι μια πρακτική που μας έφερε ως εδώ: "βολεμένες επιχειρήσεις" που πουλάνε ακριβά προϊόντα μέτριας ή χαμηλής ποιότητας και "καταναλωτές-κοπάδια" που δεν ελέγχουν τα χαρακτηριστικά των πραγμάτων που αγοράζουν, αλλά αρέσκονται σε φθηνά σλόγκαν και αυταπάτες.
Αντί λοιπόν να δίνουμε οδηγίες περί... Ελληνικότητας, θα ήταν προτιμότερο να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι καταναλωτές, πιο σωστοί επιχειρηματίες, πιο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις και έτσι πιο... ελληνόφρονες στην πράξη και όχι στα λόγια. Έτσι θα καταλαβαίναμε ότι ο λόγος που έχουμε "κολλήσει" στις κλασσικές ελληνικές σοκολάτες των παιδικών μας χρόνων (οδηγώντας και σε αντίστοιχο "κόλλημα" τις εταιρίες παραγωγής), είναι ότι μάλλον δεν πολυκατέχουμε από σοκολάτα (...), ή ότι τα μπισκότα μας είναι κλάσεις κατώτερα μπισκότων της Β. Ευρώπης αλλά συνεχίζουμε να τα τρώμε μετά μανίας επειδή δεν έχουμε ξεφύγει από τις παιδικές μας συνήθειες.
Από τις παιδικές συνήθειες δεν έχει ξεφύγει ούτε η Ελλάδα ως χώρα. Ο Λαλάκης ο εισαγόμενος είναι εδώ, μαζί με το "Αγαπάς την Ελλάδα... Απόδειξη!", την "...πρώτη σου αγάπη και παντοτινή" και τόσα άλλα. Εγώ πάλι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω!
ΥΓ. Σαφώς υπάρχουν πολλά ελληνικά προϊόντα που αξίζουν την προτίμησή μας. Το τελευταίο όμως πράγμα που φέρνουμε στο μυαλό μας όταν τα σκεπτόμαστε είναι το σημαιάκι στη συσκευασία. Αν τα βάλουμε στο ίδιο καζάνι με τα υπόλοιπα, μέτριας ποιότητας ελληνικά προϊόντα, απλώς τα αδικούμε.
Ναι, οι εποχές τότε ήταν πιο αγνές και πιο γραφικές. Και τα κίνητρα του... Λαλάκη επίσης. Τώρα γιατί η δεκαετία του 80 και οι επόμενες επίσης, αντί για κατανάλωση ελληνικών προϊόντων σημαδεύτηκαν από υπερκατανάλωση εισαγόμενων, διάλυση της παραγωγής στην Ελλάδα ή "βόλεμα" και συνεννόηση των επιχειρήσεων-ολιγοπωλίων που συνέχισαν να παράγουν εδώ, δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσει κανείς. Ποιός θα περίμενε άλλωστε ότι οι διαφημίσεις θα αναπλήρωναν το σχέδιο (που δεν είχαμε) και την παιδεία (που επίσης δεν είχαμε) της παραγωγής και της κατανάλωσης;
Αυτό που είναι σαφώς πιο δύσκολο να εξηγηθεί (ίσως μόνο με ψυχαναλυτικούς όρους θα μπορούσε) είναι το γιατί στην Ελλάδα επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και συνταγές που έχουν αποτύχει. Και γιατί και πάλι προσπαθούμε να ξεπεράσουμε την ανυπαρξία σχεδίου με διαφημίσεις. Και εξηγούμαστε:
Το κριτήριο για την αγορά ενός προϊόντος ή ενός άλλου πρέπει να είναι η σωστή σχέση ποιότητας- τιμής και όχι η... καταγωγή. Ψωνίζοντας με κριτήριο την Ελληνικότητα, αντί να δίνουμε κίνητρο στις Ελληνικές εταιρίες να βελτιώσουν τα προϊόντα τους και γι αυτό να τα προτιμήσουμε, τους δίνουμε το μήνυμα ότι ένα Ελληνικό σημαιάκι πάνω στη συσκευασία μπορεί να είναι αρκετό για να εξασφαλίσει πωλήσεις. Επιβραβεύουμε έτσι μια πρακτική που μας έφερε ως εδώ: "βολεμένες επιχειρήσεις" που πουλάνε ακριβά προϊόντα μέτριας ή χαμηλής ποιότητας και "καταναλωτές-κοπάδια" που δεν ελέγχουν τα χαρακτηριστικά των πραγμάτων που αγοράζουν, αλλά αρέσκονται σε φθηνά σλόγκαν και αυταπάτες.
Αντί λοιπόν να δίνουμε οδηγίες περί... Ελληνικότητας, θα ήταν προτιμότερο να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι καταναλωτές, πιο σωστοί επιχειρηματίες, πιο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις και έτσι πιο... ελληνόφρονες στην πράξη και όχι στα λόγια. Έτσι θα καταλαβαίναμε ότι ο λόγος που έχουμε "κολλήσει" στις κλασσικές ελληνικές σοκολάτες των παιδικών μας χρόνων (οδηγώντας και σε αντίστοιχο "κόλλημα" τις εταιρίες παραγωγής), είναι ότι μάλλον δεν πολυκατέχουμε από σοκολάτα (...), ή ότι τα μπισκότα μας είναι κλάσεις κατώτερα μπισκότων της Β. Ευρώπης αλλά συνεχίζουμε να τα τρώμε μετά μανίας επειδή δεν έχουμε ξεφύγει από τις παιδικές μας συνήθειες.
Από τις παιδικές συνήθειες δεν έχει ξεφύγει ούτε η Ελλάδα ως χώρα. Ο Λαλάκης ο εισαγόμενος είναι εδώ, μαζί με το "Αγαπάς την Ελλάδα... Απόδειξη!", την "...πρώτη σου αγάπη και παντοτινή" και τόσα άλλα. Εγώ πάλι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω!
ΥΓ. Σαφώς υπάρχουν πολλά ελληνικά προϊόντα που αξίζουν την προτίμησή μας. Το τελευταίο όμως πράγμα που φέρνουμε στο μυαλό μας όταν τα σκεπτόμαστε είναι το σημαιάκι στη συσκευασία. Αν τα βάλουμε στο ίδιο καζάνι με τα υπόλοιπα, μέτριας ποιότητας ελληνικά προϊόντα, απλώς τα αδικούμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου