Νέα Χρονιά με ιδέες και προτάσεις...
Πρώτα από όλα ευχόμαστε να έχετε μια πολύ καλή και δημιουργική χρονιά. Και πιστεύουμε ότι μέσα στη μαυρίλα και την καταχνιά υπάρχουν μετά από πολύ καιρό κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας(!!!). Και εξηγούμαστε...
Σταματάμε σιγά σιγά να συζητάμε τα περί πτώχευσης, συνειδητοποιώντας ότι δε μας πέφτει και λόγος επ'αυτού... Αφήνουμε αυτή τη "βρωμοδουλειά" στους πολιτικούς (με το αζημίωτο βέβαια) και ασχολούμαστε με το μέλλον το δικό μας και των διπλανών μας, που θα μας στηρίξουν και στις δυσκολίες.
Οδηγούμε λιγότερο και περπατάμε περισσότερο, κάνοντας καλό και στην τσέπη και στην υγεία μας, αλλά και στην αισθητική μας, συνειδητοποιώντας πόσο όμορφα μέρη βρίσκονταν δίπλα μας αυτά τα χρόνια και δεν τα βλέπαμε...
Σταματάμε σιγά σιγά την τσάμπα επίδειξη (και τη νεοπλουτίστικη νοοτροπία) και αναδεκνύουμε μια από τις ελάχιστες αρετές της ελληνικής φυλής: την προσαρμοστικότητα. Εντάξει, δεν είμαστε οργανωτικοί, ούτε ιδιαίτερα εργατικοί. Δεν είμαστε ευγενικοί με τους ξένους και πιστεύουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι και οι πιο έξυπνοι απ' όλους! Είμαστε όμως ευέλικτοι και προσαρμοστικοί. Αυτό κάποιες φορές οδηγεί στο βόλεμα και τη ραθυμία, όπως έγινε τα προηγούμενα χρόνια: αφού είχαμε ό,τι θέλαμε χωρίς πολύ κόπο, γιατί να ιδρώσουμε για το καινούριο και το διαφορετικό; Τώρα όμως αυτό το χαρακτηριστικό ίσως αποδειχτεί το πιο πολύτιμο! Όταν δε μπορείς να αλλάξεις τις συνθήκες, αλλάζεις τον εαυτό σου...
Αν θεωρήσουμε την κρίση ως την απώλεια ενός καλύτερου και πιο πλούσιου τρόπου ζωής, μπορούμε να περιγράψουμε τις αντιδράσεις μας σε αυτή την απώλεια με ψυχαναλυτικούς όρους. Σύμφωνα με τη Δρ. Ροςς, που ασχολήθηκε με το θέμα, διακρίνουμε 5 στάδια στη διαδικασία του πένθους:
1. Άρνηση (Denial) όπου το γεγονός (η απώλεια) απορρίπτεται ως μη αληθές. Το στάδιο αυτό το περάσαμε και ως κράτος (θυμάστε τα λόγια των κυβερνώντων όταν ξεκίνησε η κρίση, ότι η Ελλάδα δεν θα αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα, γιατί δεν έχει τοξικά ομόλογα...) και ως άτομα ("εντάξει μωρέ, ένα-δυο χρόνια θα κρατήσει και μετά θα φτιάξουν τα πράγματα").
2. Θυμός (Aggresion) όπου ο πόνος για την απώλεια μετατρέπεται σε θυμό και επιθετικότητα εναντίον των άλλων. Επίσης το περάσαμε ως κράτος (βρίζοντας τους διεθνείς κερδοσκόπους) και ως άτομα (πετώντας γιαούρτια στους πολιτικούς και σπάζοντας τα μαγαζιά συμπολιτών μας).
3. Διαπραγμάτευση (Bargaining) και 4. Κατάθλιψη (Depression) όπου συνειδητοποιούμε το γεγονός και την αδυναμία μας να αλλάξουμε τα πράγματα, και αυτή η αδυναμία μας βυθίζει σε απόσυρση, κατατονία και κατάθλιψη. Είναι το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε τώρα και ως κράτος (γι αυτό και δεν ακούγεται από επίσημα χείλη καμιά πραγματική ιδέα για το μέλλον και το πώς θα βγούμε από την κρίση) αλλά και οι περισσότεροι από εμάς και ως άτομα (όπου οι σκέψεις που κυριαρχούν είναι "πώς ήμασταν και πώς καταντήσαμε", "με τι μούτρα θα αντικρίζω την οικογένειά μου όταν δε μπορώ να τους παρέχω τα προς το ζην" και άλλα τέτοια...). Είναι το πιο επώδυνο στάδιο, αλλά και αυτό που βρίσκεται αμέσως πριν το...
5. Αποδοχή (Acceptance) όπου η αποδοχή του γεγονότος μας οδηγεί σταδιακά στη λύτρωση και τη δημιουργία. Ως κράτος έχουμε πολλά ψωμιά ακόμη για να φθάσουμε σε αυτό το στάδιο. Ως άτομα, κάποιοι από εμάς έχουν ήδη περάσει στο επίπεδο αυτό (όχι χωρίς πισωγυρίσματα βέβαια, όταν σκάνε τα χαράτσια και οι εισφορές...). Είναι εκείνοι που ξανάρχισαν να ψωνίζουν από τα μαγαζιά της γειτονιάς τους, άλλοι που γύρισαν στο χωριό τους για να ασχοληθούν με τη γη και όσοι κατάλαβαν ότι η βόλτα στο πάρκο με τα παιδιά είναι πιο όμορφη (και οικονομική) από τη "βόλτα" στο Mall...
Κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στη Ελλάδα και αυτό είναι το μυαλό μας και ο τρόπος που βλέπουμε πράγματα και καταστάσεις. Ο έμπορος δεν είναι πια τόσο "κλέφτης" στα μάτια των πελατών, αφού αγωνίζεται για να μην κλείσει το μαγαζί του... Ο γείτονας που έχει τη δουλειά του, μπορεί να μας δώσει ένα πιάτο φαγητό αν χάσουμε εμείς τη δική μας... Η μετακίνηση του Έλληνα από το "Εγώ" στο "Εμείς" θα είναι Επανάσταση μεγαλύτερη κι από του 1821. Και οι μεγαλύτερες επαναστάσεις γίνονται χωρίς όπλα...
Καλή Χρονιά λοιπόν να έχουμε και θα έχουμε επειδή έτσι θέλουμε! Και στη Νεραϊδοχώρα σας δίνουμε υπόσχεση ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να κάνουμε το 2012 λιγάκι πιο όμορφο και ξεχωριστό...
Σταματάμε σιγά σιγά να συζητάμε τα περί πτώχευσης, συνειδητοποιώντας ότι δε μας πέφτει και λόγος επ'αυτού... Αφήνουμε αυτή τη "βρωμοδουλειά" στους πολιτικούς (με το αζημίωτο βέβαια) και ασχολούμαστε με το μέλλον το δικό μας και των διπλανών μας, που θα μας στηρίξουν και στις δυσκολίες.
Οδηγούμε λιγότερο και περπατάμε περισσότερο, κάνοντας καλό και στην τσέπη και στην υγεία μας, αλλά και στην αισθητική μας, συνειδητοποιώντας πόσο όμορφα μέρη βρίσκονταν δίπλα μας αυτά τα χρόνια και δεν τα βλέπαμε...
Σταματάμε σιγά σιγά την τσάμπα επίδειξη (και τη νεοπλουτίστικη νοοτροπία) και αναδεκνύουμε μια από τις ελάχιστες αρετές της ελληνικής φυλής: την προσαρμοστικότητα. Εντάξει, δεν είμαστε οργανωτικοί, ούτε ιδιαίτερα εργατικοί. Δεν είμαστε ευγενικοί με τους ξένους και πιστεύουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι και οι πιο έξυπνοι απ' όλους! Είμαστε όμως ευέλικτοι και προσαρμοστικοί. Αυτό κάποιες φορές οδηγεί στο βόλεμα και τη ραθυμία, όπως έγινε τα προηγούμενα χρόνια: αφού είχαμε ό,τι θέλαμε χωρίς πολύ κόπο, γιατί να ιδρώσουμε για το καινούριο και το διαφορετικό; Τώρα όμως αυτό το χαρακτηριστικό ίσως αποδειχτεί το πιο πολύτιμο! Όταν δε μπορείς να αλλάξεις τις συνθήκες, αλλάζεις τον εαυτό σου...
Αν θεωρήσουμε την κρίση ως την απώλεια ενός καλύτερου και πιο πλούσιου τρόπου ζωής, μπορούμε να περιγράψουμε τις αντιδράσεις μας σε αυτή την απώλεια με ψυχαναλυτικούς όρους. Σύμφωνα με τη Δρ. Ροςς, που ασχολήθηκε με το θέμα, διακρίνουμε 5 στάδια στη διαδικασία του πένθους:
1. Άρνηση (Denial) όπου το γεγονός (η απώλεια) απορρίπτεται ως μη αληθές. Το στάδιο αυτό το περάσαμε και ως κράτος (θυμάστε τα λόγια των κυβερνώντων όταν ξεκίνησε η κρίση, ότι η Ελλάδα δεν θα αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα, γιατί δεν έχει τοξικά ομόλογα...) και ως άτομα ("εντάξει μωρέ, ένα-δυο χρόνια θα κρατήσει και μετά θα φτιάξουν τα πράγματα").
2. Θυμός (Aggresion) όπου ο πόνος για την απώλεια μετατρέπεται σε θυμό και επιθετικότητα εναντίον των άλλων. Επίσης το περάσαμε ως κράτος (βρίζοντας τους διεθνείς κερδοσκόπους) και ως άτομα (πετώντας γιαούρτια στους πολιτικούς και σπάζοντας τα μαγαζιά συμπολιτών μας).
3. Διαπραγμάτευση (Bargaining) και 4. Κατάθλιψη (Depression) όπου συνειδητοποιούμε το γεγονός και την αδυναμία μας να αλλάξουμε τα πράγματα, και αυτή η αδυναμία μας βυθίζει σε απόσυρση, κατατονία και κατάθλιψη. Είναι το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε τώρα και ως κράτος (γι αυτό και δεν ακούγεται από επίσημα χείλη καμιά πραγματική ιδέα για το μέλλον και το πώς θα βγούμε από την κρίση) αλλά και οι περισσότεροι από εμάς και ως άτομα (όπου οι σκέψεις που κυριαρχούν είναι "πώς ήμασταν και πώς καταντήσαμε", "με τι μούτρα θα αντικρίζω την οικογένειά μου όταν δε μπορώ να τους παρέχω τα προς το ζην" και άλλα τέτοια...). Είναι το πιο επώδυνο στάδιο, αλλά και αυτό που βρίσκεται αμέσως πριν το...
5. Αποδοχή (Acceptance) όπου η αποδοχή του γεγονότος μας οδηγεί σταδιακά στη λύτρωση και τη δημιουργία. Ως κράτος έχουμε πολλά ψωμιά ακόμη για να φθάσουμε σε αυτό το στάδιο. Ως άτομα, κάποιοι από εμάς έχουν ήδη περάσει στο επίπεδο αυτό (όχι χωρίς πισωγυρίσματα βέβαια, όταν σκάνε τα χαράτσια και οι εισφορές...). Είναι εκείνοι που ξανάρχισαν να ψωνίζουν από τα μαγαζιά της γειτονιάς τους, άλλοι που γύρισαν στο χωριό τους για να ασχοληθούν με τη γη και όσοι κατάλαβαν ότι η βόλτα στο πάρκο με τα παιδιά είναι πιο όμορφη (και οικονομική) από τη "βόλτα" στο Mall...
Κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στη Ελλάδα και αυτό είναι το μυαλό μας και ο τρόπος που βλέπουμε πράγματα και καταστάσεις. Ο έμπορος δεν είναι πια τόσο "κλέφτης" στα μάτια των πελατών, αφού αγωνίζεται για να μην κλείσει το μαγαζί του... Ο γείτονας που έχει τη δουλειά του, μπορεί να μας δώσει ένα πιάτο φαγητό αν χάσουμε εμείς τη δική μας... Η μετακίνηση του Έλληνα από το "Εγώ" στο "Εμείς" θα είναι Επανάσταση μεγαλύτερη κι από του 1821. Και οι μεγαλύτερες επαναστάσεις γίνονται χωρίς όπλα...
Καλή Χρονιά λοιπόν να έχουμε και θα έχουμε επειδή έτσι θέλουμε! Και στη Νεραϊδοχώρα σας δίνουμε υπόσχεση ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να κάνουμε το 2012 λιγάκι πιο όμορφο και ξεχωριστό...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου